Wybrałam się na wycieczkę w pobliskie góry. Właściwie był to bardziej spacer po okolicznych górkach… Wybrałam ścieżkę, która – myślałam – zaprowadzi mnie tam, dokąd chciałam dojść. Choć w środku coś mi mówiło, że to nie ta ścieżka, tylko ta druga. Ta druga z kolei mojemu umysłowi wydawała się zbyt zwyczajna i za mało prowadząca pod górę. Wybrałam więc tę, która wyglądała ładniej i poważniej. Jak się szybko okazało, ta ścieżka wiodła w zupełnie inne miejsce. Piękne miejsce, lecz nie to, które miałam w planie. Wiodła w miejsce, z którego tamto miejsce było bardzo dobrze widać.
Jak często w życiu, wybieramy drogę, która okazuje się piękną drogą, tylko w którymś momencie zdajemy sobie sprawę, że nie jest tą, którą sobie założyliśmy, zaplanowaliśmy? I jak często jesteśmy z tego powodu niezadowoleni, rozczarowani… bo tracimy czas, coś nam ucieka, nie osiągamy tego, co było w planie…?
A jeśli ta inna droga przynosi nam to najbardziej potrzebne doświadczenie, inne możliwości, nową perspektywę i właśnie ten obraz, który mamy zobaczyć i wiedzie do miejsca, do którego mamy dotrzeć? Czy wtedy jest istotne, że nie jest tą drogą, którą planowaliśmy iść? Czy chcielibyśmy to uznać i cieszyć się nią tak samo, jak każdą inną, wybraną drogą? Przecież to, że wybraliśmy inną drogę, nie było przypadkiem. Mieliśmy się na niej znaleźć. I mieliśmy dojść właśnie do tego miejsca.
Gdy patrzę na moje życiowe ścieżki, wiele z nich było takimi, jak ta dzisiejsza. Wybranymi inaczej, mimo iż coś w środku mówiło… lub coś (niezależne ode mnie?) poprowadziło mnie w inną stronę… I każda ścieżka, droga, którą do tej pory szłam, i każda, którą idę, jest tą, która ma być. Nie oceniam, czy jest słuszna i czy na pewno dobrze skręciłam. To jest po prostu wybór. I moje doświadczenie na ten moment.
Nawet jeśli jest to tak banalny wybór, jak wybór dzisiejszej ścieżki 😉
Gdyby nie moja dzisiejsza ścieżka, zapewne nie powstałaby ten tekst, nie widziałabym tylu pięknych krajobrazów i nie usłyszałabym tej zachwycającej ciszy…
Comments